Emek Kongresi

Türkiye’nin gündemi yoğun…
Ekonomik, sosyal ve siyasal konulara yönelik tartışmalar çeşitlenerek derinleşiyor…
Kriz ve sonuçları tartışılıyor. Kapanan, kapatılan işyerleri, işsizlik, yoksulluk ve yolsuzluk tartışılıyor…
Yaklaşan yerel seçimler ve adaylar tartışılıyor…
Çarşaf ve türban bu kez CHP ve laiklik ekseni üzerinden ele alınarak yeniden gündemin ilk sıralarına yükseliyor…
Alevilerin sorunları, Kürt sorunu gündemin bir diğer yakıcı tartışmasını oluşturuyor…
Kadına yönelik şiddet, taciz, işkence yeniden ele alınıyor…
Ergenekon, Deniz Feneri vb. tartışmaları sürüyor…
Obama’nın seçilmesi üzerinden dünya halklarına sanal bir umut şırınga edilmek isteniyor.
Kısaca söylemek gerekirse, insanlık yaşadığı devasa sorunları değişik sınıf ve tabakaların çıkarları ve düşünce sistemleri temelinde çözümlemek üzere tartışıyor. Yapılan tartışmalar ve önermeler, iki ana eksen üzerinde şekilleniyor.   
Bunlardan birincisi; ekonomik kriz ve diğer tüm sorunların kapitalist emperyalist  sistem içinde ve genel olarak burjuvazi ve sermayenin çıkarına çözümler ve önermelerdir.
İkincisi ise; işçi sınıfı ve diğer emekçi sınıf ve tabakaların, ezilen yoksul halkların çıkarına olan, sistem dışı, halkçı çözüm ve önermelerdir…
İşte, yaşanılan ağır tablo içerisinde, kapitalist emperyalist sistemin çelişkilerinin keskinleştiği dönemde ve ülkemizde geleneksel eski sorunlara yeni sorunların eklendiği bir dönemde Emek Partisi 5. Genel Olağan Kongresi’ni Ankara’da topladı (23 Kasım). EMEP kongresi; ”Halk İktidarı İçin Demokratik Birlik” şiarıyla toplandı.             
Sorunlar ve çözümler EMEP Kongresi’nde de tartışıldı. İşçiler, sendikacılar, kamu emekçileri, kadınlar, gençler, aydınlar sorunlarını ve tartıştılar…
Kürtler, Aleviler taleplerini, barış ve istemlerini, kimliklerine ve farklılıklarına saygı ve anayasal güvence istemlerini ortaya koydular.
Çeşitli ülkelerden katılan devrimci parti ve örgütler, uluslararası dayanışmanın ve mücadelenin önemine vurgu yaptılar.
Kongre salonunu dolduran 5.000’e yakın katılımcı coşkulu sloganlarla ‘yeni bir Dünya, yeni bir Türkiye’nin kurulmasının mümkün olduğunu haykırdılar…
Kongre, bütün yönleri ile çözümün nerede olduğunu gösterdi…
İşçilerin, emekçilerin, Türk, Kürt, Alevi, Çerkez tüm halkın kadını, erkeği, genci birlikte mücadelesi ve halkların uluslar arası dayanışması…
İşte çözüm buradan, bu birlikten, dayanışmadan ve mücadeleden çıkacak.
Emekçilerin çıkarına, halkçı iktidarlar buradan çıkacak.
Umut ve gelecek, bu birliktelikler üzerinden doğacak!..
Özetleyerek söylemek gerekirse; emekçiler açısından, başta ekonomik krizin faturasını emperyalist ve onun işbirlikçisi ‘yerli’ sınıflara ödetmek ve mücadeleyi ‘siyasi iktidar’ perspektifine bağlı olarak sürdürebilmeleri için ‘birlik’ kadar önemli olan nokta, bir politik önderliğe olan ihtiyaç tır.
EMEP Kongresi, bu açıdan da umut ve olanaklara işaret etmesi bakımından da önemli verilerle dolu geçti…