‘Unutulan’ BİSİKLET!..
Değerli okurlarım, öncelikle geçmiş bayramınızı kutlar, esenlikler dilerim. Gerçekten ülkemizde olan bitenlerle ilgili olarak yazılması gereken o kadar çok konu var ki, ancak ben bu hafta tam 2 ay önce tanık olduğum ve bu satırların yazıldığı bu güne değin hiçbir anlam veremediğim bir ‘unutkanlık’ öyküsünü sizlere aktarmak istiyorum.
***
*Tarih, 24 Ağustos 2013. Günlerden Cumartesi saat 14:00. Kepez’de yazlığımdayım. O gün eşimin Tarsus’tan yeğeni ve eşi bizi ziyarete gelmişlerdi. Erik ağacının altındaki masanın etrafında oturmuş yarenlik ediyorduk. Ben bir ara lavaboya gitmiştim. Az sonra dışarıdan köpeklerin havlamaları ile birlikte bir kadının canhıraş bağırışını, ağlayışını duydum. Telaşlı bir şekilde lavabodan çıktım, bir de ne göreyim!.. 30-35 yaşlarında bir kadın bisikletinden düşmüş; başında, omuzunda ve bacaklarında sıyrık ve yaralar oluşmuş, başı kanıyor… İki köpek korkutmuş, ısırmamışlar.. Paniklemiş ve bisikletinden kaldırıma düşmüş.
Ona hemen ilk müdahaleyi yaptık. Özellikle kafasındaki yara hepimizi hayli kaygılandırdı ve zaman yitirmeden 112 Acil’i aradım. Yaralı kadın bu arada telefonuyla arkadaşını aradı, 15 dakika sonra hem ambulans hem de kadın arkadaşı geldi. Yaralı ambulansa taşınırken bisikletinin bizde kalmasını istedi. Arkadaşı da ‘gelir alırız’ demişti.. Bir an önce hastaneye yetiştirilmesi gerektiğinden bu kez biz panik ve telaş içindeyiz.. Böyle bir ortamda da; ne arkadaşından ne de kendisinden isim ve telefonlarını öğrenmek hiçbirimizin aklına gelmedi… Yalnızca, elimizde ona ait olduğunu tahmin ettiğimiz taşlı bir metal saç tokası var!
Olaydan bir hafta geçtikten sonra söz konusu bayan, Kepez Belediye Başkanı Dr. Ömer Faruk MUTAN’A giderek;
-“Sizin evinizin bulunduğu sokakta köpekler benim paniklememe ve düşerek yaralanmama neden oldular, niçin köpeklere sahip çıkmıyorsunuz?!..” diyerek çıkışmış.
Başkan MUTAN’da;
-“Eğer siz de köpek sahibi olsaydınız, severdiniz ve paniklemezdiniz!..” yanıtını vermiş.
*Ben bu diyalogu Başkan Mutan’dan öğrenince çok rahatladım!.. Çünkü, düşerek başını kaldırıma çarpan bayandan bir haftadır haber alamamış, ya beyin kanaması sonucu yaşamını yitirdiyse diye kaygılı bir bekleyiş içindeydim. Çok şükür yaşıyormuş, onun adınaçok sevindim. Ama, hala ben bu bayanın kim olduğunu bilmiyorum ve bana emanet ettiği bisikletini de henüz almış değil!?.
*Belediye Başkanıyla konuşmaya gelebildiyse, bana emanet ettiği bisikletini almayı nasıl unutabilir? Gerçekten anlayabilmiş değilim!..
***
Aslında, UNUTKANLIK 7’den 70’e hepimizin gündelik sorunudur. Yoğun stres, zihinsel ve bedensel yorgunluk gibi etkenler unutkanlığa neden olabilir. İsimleri, telefon numaralarını, eşyalarımızın yerini, söz verdiğimiz halde arkadaşımızı aramayı, alış verişe çıkarken alacaklarımızı unuttuğumuzda; “bu günlerde çok unutkan oldum” deriz. Bu durum bazen sorulan soruları yineleme, yolları, mekanları karıştırma, işte verimliliğin düşmesi, çevreye ve hobilere ilgide azalma ile de kendini gösterebilir.
Oysa günlük yaşamı etkilemediğinidüşündüğümüz unutkanlıklar, ileri yaşlarda görüldüğünde halk arasında “bunama” olarak bilinen “DEMANS” adlı hastalığın habercisi olabilir.
Uzmanlara göre; 65 yaşının üstünde olan insanların % 15’inde, 80’li yaşlarda ise her 2 yaşlıdan 1’inde DEMANS görülmektedir.
30 – 35 yaşında olanlar için “bu yaşta unutkanlık olmaz” denilirken, yaşlılara “unutması normal” gözüyle bakılır.
***
Sevgili
Çanakkale OLAY okurları, biliyorsunuz
ben doktor değil, mühendisim. Yukarıdaki öyküde olduğu gibi bir unutkanlıkla ilk kez karşılaştım ve ne yapacağımı bilemez haldeyim.. Lütfen benim yerime kendinizi koyunuz. Siz olsaydınız ne yapardınız? Bilemiyorum emanetçiliğim daha ne kadar sürecek?!.
Öyle umuyor ve bekliyorum ki bu makalemden - bisikletini unutan sarışın bayan- bir şekilde haberdar olur da bende emanetçilikten kurtulurum!..
*Aksi halde, hiç hak etmediğim bir bisiklet sahibi olacağım!.. ŞAŞKINIM!!!
