NORMALLEŞME YERİNE...

Değerli okurlarım koronalı günlerde bizi yönetenler önlemli normalleşmeyi öneriyorlar. Haklılar ama; bir taraftan da gazetecileri ve milletvekillerini tutukluyorlar!.. Pekiyi bu nasıl bir normalleşme aklınız alıyor mu? Şaşırmayın sapla-samanı karıştırmak niyetinde değilim. O yüzden bu yazımda o konulara değinmeyeceğim.

***

            Bu kez, Başkent Üniversitesi Kültür Yayını olan “Bütün Dünya 2000” adlı kitapçıktan bir alıntıyı paylaşıp sizleri ‘normalleşme yerine’ başka bir normal duygu hediyesine götürmek istiyorum.

            Bugün Hediyedir

            Lisedeyken bir gün sınıfımdan pek tanımadığım bir oğlana rastladım. Dolabındaki bütün kitaplarını sırtlamışa benziyordu. “Neden biri okuldaki kitaplarını eve getirsin hafta sonu; gerçekten hafız olmalı bu genç” diye düşündüm. Yoluna devam ederken, bir grup çocuk onu iteleyip bütün kitaplarını dağıttılar ve yere düşürdüler. Çocuğun gözlerinde derin bir üzüntü gördüm. Ona doğru koştum. Gözlüklerini ona verirken “Serseri herifler,” dedim “başka yapacak işleri yok sanki.”  Bana baktı ve minnet dolu bir gülümsemeyle “Teşekkür ederim” dedi. Kitapları toplayıp birlikte eve yollandık… Sonraları Kayl ile iyi dost olduk ve arkadaşlarımda ondan hoşlandılar.

            Okulun sonunda mezuniyet töreninde sınıf birincisi olarak onun konuşma yapması gerekiyordu. Kayl kürsüde boğazını temizledi ve konuşmaya başladı:

            “Mezuniyet, bizlere buraya kadar gelmemize yardım eden herkese teşekkür etme zamanıdır. Fakat en çok da arkadaşlarımıza… Biriyle arkadaş olmak o kişiye verebileceğiniz en büyük hediyedir.”

            Arkadaşım kalabalığa bizim ilk tanıştığımız günün hafta sonu intihar etmeyi planladığını anlatılıyordu. Meğer Kayl o gün annesi sonradan okula gidip acı içinde onun dolabını boşaltmak zorunda kalmasın diye okuldaki dolabını eve taşıyormuş. Bana derinden bakarak: “Beni arkadaşım kurtardı bu faciadan” dedi.

            Annesi ve babası minnet dolu gülümsemeleriyle bana bakıyorlardı. O ana kadar durumun bu kadar önemli olduğunu anlamamıştım…

            Hiçbir zaman boşa vermeyin. Küçük bir müdahale, bir iyilik, diğerinin hayatını tamamen değiştirebilir. Arkadaşlar melekler gibidir, kanatlarımız uçmayı unutunca bizi ayağa kaldırırlar. Ne başlangıç ne de son vardır. Dün tarihtir. Yarın bulmaca… Bugün hediyedir.

*

SON SÖZ: Önlemsiz normalleşme özlemiyle esen kalınız… T.Ç.