Cam gözlü Filistinli çocuklar

Barış dedikçe mi daha çok savaş oluyor? Filistinli gözleri ağlamaktan cam gibi olan bir çocuğun fotoğrafını gördüğümde şunu düşündüm, “Ya barışa inanacak gücümüz kalmazsa?”

Barışmak mı zor? Yoksa kirli çıkarlar için savaşın bitmeyeceğini bilmek mi?

Döndükçe başımızı döndüren bu dünyanın sahibi sanıyoruz ya kendimizi… En trajikomik olan da tam olarak bu.

Yok olacağız. Elbet bir gün ne ismimiz ne de şanımız kalacak.

Kim bilir kaç ülke yok olacak. Kaç ülke var olacak…

Savaş hep hakim mi olacak? Bunu bilmiyoruz ama bu dünya düzeninin böyle gitmeyeceğini aklımıza yazmaktan başka bir çare de yok. Dünya yanıyor. Dünya ölüyor.
Her bir çocuğun gözyaşı, sanki yokluğa yaklaştırıyor.

Çocuk dediğin hiç ölür mü? Bizim dünyamızda ölüyor. Çocuk dediğin katledilir mi? Bizim dünyamızda katlediliyor.
Çocukların karanlık hikayeleri olmaz. Filistinli çocukların da karanlık hikayeler olmamalı. Çocukların masalları olur. Çocuk dediğin kuş misalidir. Sevinçli, umutlu, korkusuz. Atlamaktan zıplamaktan korkmaz. Düşmekten ya da yara almaktan korkmaz.
Ama.
Filistinli çocuklar korkuyor.
İsrail’in bombaları kaç çocuk öldürmüştür? Kaç gönlüne oyun yaraşan çocuğun gözündeki ışığı bombalar çalmıştır?

İşin kötüsü çocuğun fotoğrafının yayınlanması yanlıştır ya hani. Çocuğun fotoğrafının paylaşılması hele ki canı yanan çocuğun fotoğrafının paylaşılması doğru değildir.
Ama belki yetişkinler, belki de o fotoğraflarlı gördüklerinde anlarlar…
Anlarlar ne yaptıklarını…

Hüzünlü, mutlu edemediğimiz bir çocuk görünce içimiz cız eder ya… O fotoğraflara baktığımda başka bir şey oldu. Cam gibi gözleri olan Filistinli çocukların, gözlerinin parlaklığı şu cümleyi aklıma düşürdü;

“Cam gibi gençlerdir, kırdılar; keskinleştik”

O çocukların körpe yürekleri kırıldı.