Dinlemek, okumak ve görmek sadece öğrenmeyi zenginleştirir.
Tek başlarına asla sağlamazlar.
Çocuklar önce sınayarak, sonra deneyerek ve yaparak ve yaşayarak, ardından kullanarak öğrenirler.
Yaparak, yaşayarak dediğimiz eğitim iki türlüdür.
Birincisi: Gerçek ortamları taklit ederek, yani örnek olay ve canlandırmalar yaparak / simülasyonlar ile ve duygusal olarak yaşayarak.
İkincisi: Gerçek ortamların kurgulanması ve gerçek ortamlarda yaparak, ortamın gereklerini yerine getirerek.
Okullar ve eğitim kurumları öğrenmeleri gerçeğe en yakın şekilde öğrenmeleri sağlayan kurumlar olmalıdırlar.
Ama gerçek dediğimiz şey: Çocuğun gerçeğidir. Büyüklerin gerçeği değil...
Çocukların gerçeği demek; Onların yaş düzeylerine uygun ve gelişim özelliklerine paralel yapmaları gerekenleri yapmalarını sağlamaktan ibarettir..
Zorlayarak, gereğinden fazla süre ve tekrar ile çocukları daha iyi şeyler yaptırabiliriz belki ama zamanından önce bu şekilde yaptırılan ve yapılması sağlanan çoğu şey, ilerleyen süreçte aynı şekilde devam eden bir gelişim eğrisi çizmez....
12 yaşında oynayabileceği bir oyunu 10 yaşında oynayabilen bir çocuk eğer gelişim özellikleri önce ise mesele yoktur, olması gereken budur. Lakin doğal ve normal gelişim özelliklerine sahip çocukların 10 yaşındayken 12 yaşındaymış gibi oyun oynamalarını sağlamak onların, 12 yaşına geldiklerinde 14 yaşında gibi oynamasını sağlamayacaktır... Ya da 14 yaşına geldiklerinde 16 yaşında gibi olmalarına neden olmayacaktır...
Bu ayrımı ve durumu iyi anlama durumundayız. İyi iş çıkarmak demek her zaman doğru iş yapmak demek değildir.
Kaynak; Futbol’da alt yapı eğitimi
